Rhigas Velestinlis

https://deniseharveypublisher.gr/books/rhigas-velestinlis

Rhigas of Velestino (1757-1798), or Rhigas Pheraios as he is more popularly known, is one of the great national heroes of modern Greece, for it was he who some thirty years before the outbreak of the Greek War of Independence in 1821 first conceived the possibility of a full-scale national revolution to free Greece from the domination of its Ottoman overlords. His aim was not simply an armed rebellion but a regeneration of the Greek people, through education, literature, propaganda, and social and political awareness. He wrote patriotic stories, poems, scientific lectures; he published detailed maps, translations from French and Italian, and drafted a constitution based on the ideology of the French Revolution. He was the first Greek to insist that the popular language, or demotic Greek, should become the official language of independent Greece.

Born in Greece under Turkish rule Rhigas nevertheless received a good education, of the sort tolerated rather than encouraged by the Turkish authorities, and subsequently emigrated successively to Constantinople, Bucharest and Vienna. He recruited his supporters and laid his plans among the expatriate Greek communities, and he also had many contacts, through his successful activities as a businessman, in the Greek mainland and islands. But he himself was not to witness the realization of his vision. On his way to Greece, where he intended to stir up rebellion first in the Mani in the southern Peloponnese and then in Epiros and Macedonia, he was betrayed, arrested by the Austrian police, extradited to the Turkish authorities, and executed, with seven colleagues, at Belgrade.

This book is the only comprehensive study of Rhigas’s life and ideas in English.

The book cover illustration is a wall-painting of Rhigas Pheraios by the Greek painter Theophilos, ‘kindling’ through song ‘the fight for the freedom of Greece’, from the Kondos house in Pelion.

‘C. M. Woodhouse, a distinguished British philhellene, . . . has a good story to tell, and he tells it well.’

Jasper Griffin in The Spectator.

Η άποψη του Δρ. Sucharit Bhakdi για την Ελλάδα και τους Έλληνες

Εσείς οι Έλληνες πρέπει να ξεσηκωθείτε γιατί εσείς ήσασταν αυτοί που πριν 2.500 χρόνια δείξατε στον κόσμο τον πολιτισμό. Τώρα ο κόσμος σας χρειάζεται ξανά. Αν το καταφέρετε τώρα, θα ξαναγίνετε για άλλη μια φορά σωτήρες του κόσμου, γιατί υπάρχουν πολλές άλλες μικρές χώρες που περιμένουν κάτι τέτοιο για να ξεσηκωθούν και αυτές, και εσείς να είστε ηγέτες ενός τέτοιου κινήματος. Κανένα άλλο έθνος, καμμία άλλη χώρα δεν είναι τόσο κατάλληλη για να ηγηθεί ενός τέτοιου αγώνα που να παρασύρει και τις άλλες μικρές χώρες, όσο η Ελλάδα.

Τώρα λοιπόν, θα πρέπει ο απλός κόσμος να συνδεθεί με την ελίτ που ηγείται στην Ελλάδα, την άρχουσα τάξη, και να τα βρείτε μεταξύ σας, γιατί το χειρότερο είναι να πολεμάτε ο ένας τον άλλον.

Αν καταφέρετε να ηγηθείτε ένος τέτοιου κινήματος, τότε θα λύσετε πολλά από τα προβλήματά σας, και ξέρω ότι η Ελλάδα έχει πολλά άλλα προβλήματα, γιατί ο κόσμος θα ξεσηκωθεί, θα σας χειροκροτήσει και θα σας επιβραβεύσει για αυτό το ρόλο που θά έχετε παίξει.

Σχόλιο του W.H.: Τα εμπνευσμένα λόγια του Dr. Bhakdi ελπίζω ότι δεν θα παραμείνουν απλά ευσεβείς πόθοι. ‘Ομως είναι σημαντικό να γνωρίζουμε κάτι για την Ελλάδα: οι ιδέες που έχουν μεγαλύτερη επιρροή στη σκέψη των ίδιων των Ελλήνων δεν προέρχονται απαραίτητα από την κλασική Αθήνα και την αρχαία Ελλάδα – αυτές είναι πτυχές που έχουν ενθαρρυνθεί από τη “Δύση” ώστε να σταματήσουν πολλοί Έλληνες από να ονειρεύονται την Κωνσταντινούπολη και τη Βυζαντινή αναγέννηση. Οι ισχυρότερες δυνάμεις στην Ελλάδα που εκδηλώνονται ενάντια στους περιορισμούς κυκλοφορίας, τις ακατάλληλες καραντίνες και τους υποχρεωτικούς καθολικούς «εμβολιασμούς», με τεχνολογία γενετικής μηχανικής, μπορεί κάλλιστα να αντλούν την έμπνευσή τους από το ρόλο του Ορθόδοξου Χριστιανισμού που μικρή απήχηση έχει στη Δυτική Ευρώπη.

What Dr. Sucharit Bhakdi says about Greece and Greeks

I think that this will hopefully tell the Greeks to stand up, and remember that 2,500 years ago it was you, the small nation, that showed the world the way to civilization. Now the world needs you again. And if you follow this call you will go down in world history a second time as the saviour because there are many smaller nations that are now prepared to stand up and stop this madness. They need a leader and no country and no nation is more suited to lead these countries than Greece. So what you have to do is the elite of Greece, your leaders, must come together with the citizens of Greece and join forces. Don’t fight against each other. Remember that you are now called to unite yourselves, the elite and the people. And if you lead the world back to freedom you will see that all your problems, and I know you have a lot of problems in Greece, will be solved because the world is going to stand up and applaud you and reward you for what you have done.

Comment from W.H.: Dr. Bhakdi’s words are inspiring and hopefully not just wishful thinking. But it is important to know something about Greece: the ideas that have more influence over the thinking of Greeks themselves are not necessarily derived from classical Athens and ancient Greece – these are aspects that have been encouraged by “the West” to take many Greeks’ minds off dreams of Constantinopole and Byzantine revival. The strongest forces in Greece coming out against lockdowns, inappropriate quarantines and compulsory universal “vaccinations” with genetic engineering technology may well draw their inspiration from notions of the role of Christian Orthodoxy that resonate very little in Western Europe.

Ανακοίνωση των Ελλήνων Εθνικών της Αίγινας (ΥΣΕΕ) για το κλίμα και τις προσεγγίσεις, της επιτροπής του νησιού για τα 200 χρόνια επανάστασης

Ο αστροφυσικός Μάνος Δανέζης σε κάποια ομιλία του, αναφερόμενος στο ευδιάθετο κλίμα που επικρατεί κατά τις δαφνοστεφανώσεις μπροστά στους ανδριάντες των ηρώων στις εθνικές επετείους, είπε : Στεκόμαστε χαρούμενοι, επειδή δεν είμαστε εμείς στην θέση τους. Ποιος αλήθεια θα ήθελε να βρίσκεται, αυτός ή το παιδί του στην θέση του Κολοκοτρώνη, της Μπουμπουλίνας, ή του Καποδίστρια; Ποιος θα ήθελε να γίνει ανδριάντας;

Αυτό ακριβώς, το άνυδρο χαζοχαρούμενο κι ερημικό κλίμα, το κενό φαροδότησης αναπαράγει και η επιτροπή της Αίγινας για τα 200 χρόνια επανάστασης. Με προσέγγιση από τον κόσμο των πωλήσεων και της ψυχιατρικής, ο Καποδίστριας έγινε γυαλιστερό, ωσάν σε προθήκη μουσείου project (sic).

Η κυρίαρχα οικονομική και «πνευματική» ελίτ του νησιού, κάθε πολιτικής απόχρωσης και βαθμίδας, έχει αρπάξει σαν απρόσμενη σανίδα σωτηρίας το διαχρονικό κύρος του Κυβερνήτη. Σαν ετερόφωτοι αστέρες, δανείζονται λίγο φως για να το ρίξουν στην σκηνή του ετεροκαθορισμού τους. Νιώθουν προσφορά προς το κοινωνικό σύνολο, κάνοντας κι αυτοί το έργο που τους αναλογεί στον κοινό σκοπό, που δεν είναι άλλος από την προβολή του νησιού.

Στην Αίγινα, όπου η μονοκαλλιέργεια του τουρισμού δείχνει ήδη τα δόντια της, τα πάντα μετατρέπονται σε λίπασμα για την ενίσχυση της. Όλα είναι event, που σκοπό έχουν να υπηρετήσουν το γενικό αφήγημα.

Τι απερισκεψία, στις τόσο κρίσιμες ημέρες που ζούμε να μένουμε στάσιμοι στα φωτογραφικά ενσταντανέ μιας εποχής που καθόρισε την πορεία μας, μέχρι σήμερα! Είναι θλιβερό, αντί να ανακαλούμαι την ιστορία για να μας καθοδηγήσει, αντί να ψάχνουμε τα υλικά που συγκρότησαν τον Καποδίστρια, μείναμε στο : ήταν ένας καλός άνθρωπος, πιστός χριστιανός που αγαπούσε την παιδεία και είχε οράματα. Και κυρίως, όλα αυτά τα έκανε στην Αίγινα, την πρώτη πρωτεύουσα του «Ελληνικού» κράτους. Τι, δεν μας πιστεύετε; Να η προβλήτα που πάτησε το πόδι του, να ο «θρόνος» του στην εκκλησία, να το ορφανοτροφείο, να κι εδώ σε τούτο το ρημάδι, ήταν το σχολείο με την αλληλοδιδακτική μέθοδο. Εδώ λοιπόν έγιναν όλα κι εδώ επίσης ρήμαξαν όλα, εκτός του κτήριου της εκκλησίας.

Τι χρησιμότητα έχει η πληροφορία, πως εδώ ήταν το ορφανοτροφείο εάν δεν αναζητήσουμε την διαδρομή που το μετέτρεψε σε φυλακές και το νησί σε τόπο εκτελέσεων; Πώς δηλαδή, φτάσαμε από το φως στο σκοτάδι; Πως μπορούμε να προτάσσουμε το «καλός χριστιανός» και κρύβουμε την απίστευτη πίεση της εκκλησίας προς τον Κυβερνήτη, για επιστροφή των ραγιάδων στην αγκαλιά του Σουλτάνου; (επιστολές πατριάρχη Αγαθάγγελου. Μια έμπνευση που ξαναήρθε ζωντανή στο προσκήνιο, με την ομοσπονδιοποίηση Ελλάδας Τουρκίας από τον Παπαδόπουλο του Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών). Γιατί να μιλάμε για την αγάπη του Κυβερνήτη προς τα γράμματα, αφού αρκούμαστε στην εκπαιδευτική μιζέρια; Γιατί να χασκογελάμε κάτω από τα μούσια μας, κάνοντας αναφορά στο περιστατικό με την πατάτα, όταν κρύβουμε ποια κατάσταση και ποιοι οδήγησαν τον Κυβερνήτη σε μια τέτοια πράξη; Γιατί λοιπόν, τα έργα ενός τόσο σημαντικού ανθρώπου γκρεμίζονται μονομιάς μετά την δολοφονία του; Ποιος μπορεί να περηφανεύεται με αυτή την κατάντια;

Ποιος άραγε δαπανά σήμερα μυαλό και ουσία, προκειμένου να γίνει Μήτιος Οδυσσέας, να βρει τον τρόπο που θα ξανακάνει τα οράματα του Καποδίστρια ζωντανά και επίκαιρα; Ποιος θέλει να τα βάλει με τους εχθρούς του; Ποιος θα τους καταγγείλει, έστω για την ιστορική αλήθεια και μόνο; Ποιος θέλει να αφιερώσει την ύπαρξη του στην ιδέα του πολιτισμού; Πως αλήθεια, η εκπαιδευτική κοινότητα του νησιού τιμά πρακτικά την προσφορά του Καποδίστρια στα γράμματα; Πως αλήθεια οι Δημοτικοί άρχοντες του τόπου, αντιλαμβάνονται την λειτουργία του θεσμού που υπηρετούν, μέσα από τις διδαχές και τα οράματα του Κυβερνήτη; Είναι πολλά τα «πως αλήθεια» και ξέρουμε, πως απαντήσεις μπορούν να δώσουν μόνο οι αποδεδειγμένα ορκισμένοι Καρμπονάροι, όπως ήταν ο Καποδίστριας.

Ποιος θα κάνει τον Καποδίστρια κτήμα της κοινωνίας; Ποιος θέλει να γίνει ανδριάντας συμπολίτες;

Ο Ναός της Αφαίας όπως μαθαίνουμε, θα δώσει ξανά το φως του σ’ έναν έλληνα διάσημο μουσικοσυνθέτη, που τ’ όνομά του κρατιέται εφτασφράγιστο μυστικό για λόγους kinder έκπληξη.

ΥΓ. Αν πραγματικά οι πρωτιές σας ενδιαφέρουν και σας κεντρίζουν το ενδιαφέρον τόσο πολύ (πρώτη πρωτεύουσα) να σας πληροφορήσουμε, πως ο τόπος που τόσο απλόχερα μας φιλοξενεί, βαστά πρωτιά από την αρχαιότητα, από τα χρόνια που στην Αίγινα βασίλευε ο δίκαιος Αιακός, τότε που ανέβηκε στην κορυφή του Ελλάνιου όρους και τέλεσε σπονδή στον ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΑ, τότε που τέθηκαν οι συντεταγμένες αυτού που αποκαλούμε Ελληνικό Έθνος.

http://main.cseinitiative.eu/?p=856

Announcement by the Ethnikoi Hellenes of Aegina (YSEE) on the attitude and approach of the island’s committee to the bicentenary of the Revolution

https://www.facebook.com/sorisaris/posts/10219015225357124

In one of his lectures, mentioning the cheerful mood that appeared to be prevailing during the laying of wreaths at the statues of heroes on national anniversaries, the astrophysicist Manos Danezis said: “We are happy standing here because we are not in their position. Who would really like himself/herself or his/her children to be in the position of Kolokotronis, or Bouboulina, or Capodistrias? Who would want to be a statue?

Precisely that, the dessicated, empty and desolate mood, the absence of lightness, is what is being reproduced by the Aegina committee for the bicentenary of the Revolution. With the perspective of the world of sales and psychiatry, Capodistrias has become something sleek, like a project for a museum showcase.

The dominant economic and intellectual “elite” of this island, of every political hue and rank, has seized the unexpected lifeline of the Governor’s timeless renown. They borrow a little radiance from the reflected starlight to project it onto the stage of their other-directedness. They feel they are offering something to the collectivity, doing their part towards the common goal, which is nothing other than the promotion of the island.

In Aegina, where the tourism monoculture is already showing its teeth, everything is converted into fertilizer to reinforce it. Everything is an event, serving the purpose of the overall narrative.

What thoughtlessness, in the crucial days, so crucial, that we are living through, to remain stationary in the instant photographs of a time that conditioned our course, up to the present day! It is sad that instead of calling upon history to guide us, instead of exploring the raw material that went to produce Capodistrias, we remain at this: he was a good man, a good Christian, who loved education and had visionary ideas. And above all, he did this in Aegina, the first capital of the “Greek” state. Don’t you believe us? This is the landing place where he first set foot, here is his “throne” in the church, here is the orphanage and here, in this ruin, was the school with the mutual-teaching method. This is where it all happened and this is where they wrecked it all, apart from the church building.

What use is the information that this was the orphanage if we don’t explore the course that turned into a prison, and the island into a place of executions? How did we get from the light to darkness? How can we highlight the “good Christian” and conceal the unbelievable pressure that the Church place on the Governor, for a return of the rayah into the arms of the Sultan? (Letters of the patriarch Agathangelos. An inspiration which came back onstage live, with the federalizing of Greece and Turkey by the Papadopoulos of the Greece of Hellenic Christians.) How can we speak of the Governor’s love of learning when we also content ourselves with the educational misery of the present day? Why do we snicker behind our beards over the potato story while at the same time hiding what situation and which people led the Governor to an action of this kind? Why was the work of such an important person instantly demolished after his assassination?

Who could be proud of this humiliation?

Who today would risk the expense of spirit that would be required to become the Odysseus of Metis, to find the way to bring Capodistrias’ visions into the living present? Who would want to take on his enemies? Who would denounce them, even just for the sake of the historical truth? Who wants to consecrate his existence to the idea of civilization? How, really, does the educational community of this island in practice honour Capodistrias’ contribution to learning? How, really, do the municipal authorities of this place perceive the functioning of the institution they serve, through the teachings and the vision of the Governor? There are a lot of “how reallys” and we know that the answers can be given only by sworn Carbonari, as Capodistrias was.

Who will make Capodistrias a possession of the community? Who, fellow citizens, wants to be a statue?

The Temple of Aphaia, we learn, is once more bestowing its light on a celebrated Hellenic musical composer, whose name is being kept a seven-sealed mystery, to keep it a surprise.

P.S. If really it is firsts that interest you and so much attract your attention (first capital), we can inform you that this place that so generously accommodates us holds a first from antiquity, from the time when the venerable Aiakos reigned in Aegina, when he climbed to the peak of the Ellanion mountain to offer a libation to PANELLENION ZEUS, in the age when the co-ordinates were set for what we call the Hellenic Nation.