Ενθουσίασε το κοινό η ομιλία της Μαρίας Ευθυμίου στο ΓΕΛ
Γέμισε η αίθουσα “Σοφία Μηλιώτη” του ΓΕΛ Αίγινας, την Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου,για την ομιλία της ιστορικού Μαρίας Ευθυμίου με τίτλο “1828: Οι κοινωνικές και οικονομικές πραγματικότητες του Ελληνικού κράτους και ο Ιωάννης Καποδίστριας“, που διοργάνωσε ο Σύλλογος Ενεργών Πολιτών Αίγινας.
Η κ. Ευθυμίου μίλησε για την οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατάσταση της χώρας μετά την επανάσταση του 1821, την ιδιαιτερότητα της κάθε περιοχής ανάλογα την γεωγραφική της θέση και τους τοπικούς παράγοντες, για την διπλωματικούς χειρισμούς του Ιωάννη Καποδίστρια και τα κέντρα αποφάσεων της διεθνούς διπλωματίας, για το δάνειο του 1823, την ελληνική πειρατεία και πολλά άλλα.
Μετά την ομιλία έγινε διάλογος με το κοινό, που έδειξε ενθουσιασμένο από την μεταδοτικότητα του λόγου της, αλλά και τα ιστορικά στοιχεία της εποχής.
Την ομιλία προλόγισε η κ. Βάσω Κανελλοπούλου όπου παρουσίασε και το βιογραφικού της ιστορικού και από την δημοτική αρχή παρευρέθηκε ο κ. Γ. Τσατήρης και ο κ. Γ. Πούντος.
Μπορείτε να δείτε όλη την ομιλία στο βίντεο: https://youtu.be/gIE9GslI8vA
(στα αγγλικά http://www.defenddemocracy.press/sofia-club-declaration/ )
Σημαντικές τεκτονικές αλλαγές σημειώνονται στις δυτικές κοινωνίες. Αυτές οι αλλαγές αποκαλύπτουν θεμελιώδες αλλαγές στην ενστικτώδη αντίληψη της σημερινής πραγματικότητας τόσο μέσα στα μεγάλα αστικά κέντρα όσο και έξω από αυτά.
Τόσο η Brexit όσο και το αποτέλεσμα των αμερικανικών προεδρικών εκλογών αποδεικνύουν αυτή την εξέλιξη. Και στις δύο περιπτώσεις, ο έλεγχος των ελίτ πάνω από τον πληθυσμό – που ασκείται κυρίως μέσω των μεγάλων ΜΜΕ, απέτυχε. Το κοινό δεν έχει πάει προς την κατεύθυνση που ευνοείται από τα μήντια. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, επίσης, δεν ήταν σε θέση εκείνη τη στιγμή να προβλέψουν ή να καταγράψουν την απόκλιση από την κατεύθυνση που έδιναν. Όλα αυτά είναι ένδειξη προβληματικής έλλειψης αμοιβαίας επικοινωνίας μεταξύ των ελίτ, των μέσων μαζικής ενημέρωσης και της κοινής γνώμης.
Οι πρόσφατες προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, στις οποίες νικητής αναδύθηκε ο Macron, έδειξαν ότι οι τρόποι ελέγχου της κοινής γνώμης εξακολουθούν να λειτουργούν. Ένας υποψήφιος που εφευρέθηκε την τελευταία στιγμή από τις κυβερνώντες ελίτ (μολονότι χωρίσμένες εσωτερικά), ανυψώθηκε στη νίκη. Παρ’όλα αυτά σε πείσμα της ομόφωνης συνεργασίας όλων των κέντρων εξουσίας, επίσημων και μηντιακών , το αποτέλεσμα ήταν εφικτό να επιτευχθεί μόνο επειδή η τελικά ηττημένη υποψήφιος περικυκλώθηκε από «cordon sanitaire» που συνέδεε όλες τις παραδοσιακές δυνάμεις, τόσο αριστερές όσο και δεξιές. Ωστόσο, το ήμισυ του εκλογικού σώματος δεν υπέκυψε σε αυτή τη χειραγώγηση: είτε ψήφισε υπέρ του Le Pen, είτε απείχε είτε ψήφισε με κενά ή χαλασμένα ψηφοδέλτια.
Υπό αυτή την έννοια, ούτε καν οι γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2017 έχουν διαψεύσει την ύπαρξη συνεχόμενων τεκτονικών αλλαγών στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Οι αιτίες αξίζουν παραπέρα διερεύνησης. Αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι η πολύπλοκη εσωτερική κρίση που εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους σε ολόκληρη τη Δύση. Η φυσιογνωμία της δεν είναι ακόμη κατανοητή κι έτσι προκαλεί πρωτοφανείς ταραχές σε μεγάλες μάζες πληθυσμών. Ο κόσμος συνειδητοποιοεί, ενστικτωδώς, ότι μεγάλα ζητήματα παραμένουν ανεπίλυτα. Αρχίζει να καταλαβαίνει ότι οι ηγέτες δεν είναι σε θέση να επιλύσουν αυτά τα ζητήματα. Ο κόσμος γίνεται δύσπιστος για την ανεπάρκεια των εξηγήσεων που προσφέρονται. Αισθάνεται όλο και μεγαλύτερη καχυποψία απέναντι στην πολιτική τάξη. Αντιμετωπίζει με περιφρόνηση τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης. Τα ΜΜΕ όχι μόνο δεν λένε την αλήθεια – την κρύβουν ενεργά, αξιοποιώντας μια πλούσια ποικιλία εξαπάτησης.
Αυτό δεν πάει να πει ότι οι Ευρωπαίοι έχουν κατανοήσει τα αίτια. Ωστόσο, αρκεί για να προκαλέσει μια «γνωσιολογική παραφωνία» ως αποτέλεσμα μιας όλο και εντονότερης αντίφασης μεταξύ της πραγματικότητας που είναι αντιληπτή από πάνω και της άξεστης πραγματικότητας που παρατηρείται στην καθημερινή ζωή.
Παρόμοια φαινόμενα εμφανίζονται στην Ανατολική Ευρώπη και στα νέα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνοδευόμενα από μια ποικιλία εκδηλώσεων τοπικών εμπειριών. Η αίγλη της Ευρώπης ξεθωριάζεται. Η έλξη μετατρέπεται σε αποστροφή και ακόμη σε εχθρότητα. Αυτό αποδεικνύεται από το αποτέλεσμα των πρόσφατων προεδρικών εκλογών στη Μολδαβία, από τις σχέσεις μεταξύ Βαρσοβίας και Βρυξελλών, Βουδαπέστης και Βρυξελλών, από πολλές ανάλογες ενδείξεις που επηρεάζουν τη Δυτική και την Ανατολική Ευρώπη, όχι λιγότερο από τη Νότια Ευρώπη. Παντού, ο αριθμός των ευρωσκεπτικιστών αυξάνεται. Οι νέες πολιτικές οργανώσεις που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια (Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου, Το Κίνημα Πέντε Αστέρων στην Ιταλία, η Εναλλακτική για τη Γερμανία) καταδεικνύουν αυτή την ευθραυστότητα και την αστάθεια. Η ανάπτυξη, όμως, δεν έρχεται, η ποσοτική χαλάρωση δεν μπορεί να διαρκέσει αιωνίως, το ποσοστό απασχόληης παραμένει στάσιμο, ή πέφτει. Αναμένεται μαζικός αυτοματισμός, ο οποίος και θα μειώσει ακόμη περισσότερο την πιθανότητα η πιθανότητα ανώδυνων λύσεων στο πρόβλημα της ανεργίας. Η μεσαία τάξη υποφέρει από μόνιμη μείωση του βιοτικού επιπέδου. Το «κοινωνικό συμβόλαιο» – το οποίο υποστήριζε την Ένωση και συνίστατο σε ανταλλαγή εκπληρωμενων υποσχέσεων για την ευημερία από πάνω και ψήφοι από κάτω – σήμερα έχει πάψει να λειτουργεί. Οι ελίτ είναι ανίκανες να κρατούν αυτό το συμβόλαιο, με αποτέλεσμα ο λαός να μη διατίθεται πια να τους ψηφίσει. Οι φυγοκεντρικές δυνάμεις εντείνονται.
Οι απαντήσεις από τις Βρυξέλλες είναι γελοία ανεπαρκείς. Η αλαζονική απάντηση που δίνουν στα αιτήματα, έστω ασαφή, για ριζική αλλαγή, είναι να εξαπολύσουν κατηγορίες για «λαϊκισμό». Διαστρεβλώνοντας , απονομοποιώντας τις απαιτήσεις για δημοκρατία, διαφάνεια, δίκαιη διακυβέρνηση εξαπολύουν καταδίκες για παράνομες, αν όχι ανατρεπτικές, ενέργειες. Η ιδεοληπτική επανάληψη του υποτιμητικού όρου “λαϊκισμός” αποτελεί απειλή για τον λαό.
Η αυξανόμενη πίεση από κάτω πιστεύουμε, αντιθέτως, ότι πρέπει να ενθαρρυνθεί και να κατευθυνθεί προς μια βαθιά δημοκρατική μεταρρύθμιση των σημερινών ευρωπαϊκών θεσμών. Θεσμοί που απέχουν εκατομμύρια μίλια από τις ιδέες των ιδρυτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκείνοι που έχουν στερήσει τους λαούς από τις μορφές εθνικής δημοκρατίας που είχαν συνηθήσει, για καλό ή κακό, για να τους αντικαταστήσουν με υπερεθνικούς θεσμούς, χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση και πλήρως υποταγμένοι στις εξουσίες του διεθνούς χρηματοοικονομικού κεφαλαίου.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση περνάει αυτή τη συστημική και πολύπλευρη κρίση χωρίς καμία ενωτική ιδέα. Ως αντικατάστατο οποιουδήποτε διαλόγου, η Ρωσία έχει γίνει αντικείμενο καθημερινής κριτικής, συνοδευόμενης από δηλώσεις πολλών Ευρω-αμερικάνων ηγετών που ισοδυναμούν με προβλέψεις μιας επικείμενης επίθεσης. Στη συνέχεια, ισχυριζόμενο ότι για να αντισταθεί σε αυτή την λεγόμενη επιθετικότητα, είναι απαραίτητο να πολλαπλασιάσουμε και να εντείνουμε τη στρατιωτική παρουσία του ΝΑΤΟ δίπλα στα σύνορα της Ρωσίας, το ΝΑΤΟ συνεχίζει την επέκτασή του, επιστρατεύοντας το Μαυροβουνίο, πιέζοντας να ενταχθούν όλες τις χώρες της πρώην γιογκοσλαβίας. Γίνονται ολοένα και πιο ρητά βήματα για να προσχωρήσει και η Ουκρανία. Σε αυτή την περίπτωση πρέπει να είναι προφανές, ακόμη στους πιο απληροφόρητους παρατηρητές, ότι το ΝΑΤΟ είναι ικανό να προκαλέσει μια πολύ επικίνδυνη και μη-προβλέψιμη σύγκρουση με τη Ρωσία.
Η διεθνής κατάσταση περιπλέκεται περαιτέρω από τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών του 2016. Ένα άλλο πρόσωπο της Αμερικής έχει αποκαλυφθεί στους Ευρωπαίους, πολύ διαφορετικό από εκείνο που πούλησαν στο κοινό το ευρωπαϊκό πολιτικό κατεστημένο και τα ΜΜΕ. Πρόκειται για το πρόσωπο μιας χώρας που έχει κατασπαραχθεί και τεμαχιστεί από εσωτερικές αντιφάσεις – ίσως πιο βαθιές από ποτέ στην – όχι τόσο μακρινή – ιστορία της. Μια χώρα αβέβαιη για το μέλλον της, αντιμέτωπο με μια προφανή οικονομική και κοινωνική κρίση. Η σημερινή Ευρώπη, όμως, αντί να κατανοήσει το πρόβλημα και να αναλάβει την ευθύνη να συμβάλει στην εποικοδομητική επίλυση του με στόχο την εξασφάλιση της ειρήνης, στηρίζει με ουσιαστική ομοφωνία την κάστα που έφερε τις ΗΠΑ στη σημερινή της κατάσταση.
Δεν αναγνωρίζει την αποτυχία της παγκοσμιοποίησης ως «φιλοσοφίας». Ο καπιταλισμός του καζίνο δεν παράγει ανάπτυξη. Οι νεοφιλελεύθερες συνταγές δεν προσφέρουν λύση. Η ανάπτυξη των δύο τελευταίων αιώνων δεν μπορεί να είναι βιώσιμη. Αντίθετα, θα οδηγήσει σε κατάρρευση οικοσυστημάτων.Ο ανταγωνισμός οδηγεί σ’έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων. Η κοινωνική αδικία που εγκαθίσταται παντού οδηγεί στον όλεθρο. Καταλήγει νομοτελειακά σε κοινωνικές συγκρούσεις, αυταρχισμό, αιματοχυσία.
Οι προτάσεις που έρχονται από την Ευρώπη είναι η γνωστή παλαιά παγκοσμιοποίηση, τα γνωστά οράματα μιας σωτηριακής και «αναπόφευκτης» τεχνικής προόδου, η ίδια γνωστή επιθυμία να ομογενοποιηθούν τα έθνη και οι ιστορίες τους με ενιαίο παγκόσμιο χωνευτήρη, η ίδια Αγορά ως αφεντικό του χρήματος, των πραγμάτων και ακόμα των σκέψεων, η ολοένα και πιο απάνθρωπη ιδέα του «εκσυγχρονισμού», μια αλαζονική απαίτηση να υπαγορεύει τους νόμους της και στη Φύση.
Δεν χωράει ανθρώπινο όν σε αυτό το σενάριο. Ακόμη χειρότερα: οι ιδέες αυτές (στο μέτρο που αυτές μπορούν να θεωρηθούν ιδέες) είναι αδύνατες στην πράξη. Αυτές οι ιδέες ενός έβδομου του παγκόσμιου πληθυσμού δεν μπορούν να επιβληθούν στους υπόλοιπους έξι έβδομους. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να γίνουν πραγματικότητα: πόλεμος, βία. Ο πόλεμος, εάν συμβεί, θα φέρει μια μικρή ομάδα νικητών μαζί με καταστροφές σε μια κλίμακα δύσκολο να φανταστεί κανείς.
Μια από τις αιτίες αυτής της κρίσης είναι ιδιαίτερα Δυτικής προέλευσης. Πρόκειται για την αδυναμία ή απροθυμία των δυτικών ελίτ να συγκρατήσουν τον ευρωκεντρισμό τους. Εξακολουθούμε να θεωρούμε τον εαυτό μας (αυτό ισχύει και για την ευρωπαϊκή αριστερά, όχι λιγότερο απ’ο τι για την παραδοσιακή δεξιά ) κέντρο του κόσμου. Σήμερα αυτό είναι προφανώς λάθος. Σε αυτή την μη ρεαλιστική αντίληψη οφείλονται όλα τα τραγικά σφάλματα που σημειώθηκαν στην Ευρώπη και στη Δύση. Εμποδίζει την αναγνώριση της ποικιλομορφίας των πολιτισμών, των θρησκειών και των παραδόσεων της Γης. Είναι και ο καρπός και η αιτία της παγκοσμιοποίησης, η οποία φιλοδοξεί να ομογενοποιεί όλους τους πολιτισμούς και ακυρώνει την ανυπέρβλητη ποικιλομορφία του σύγχρονου κόσμου.
Επιχειρείται – σε πείσμα της πραγματικόττας – να αντιπαραβληθεί το ισοπεδωτικό πνεύμα της παγκοσμιοποίησης με τον απομονωτισμό και την αυτάρχεια. Στην πραγματικότητα είναι άλλη η αντιπαράθεση. Υπάρχει μια λογική και φιλειρηνική στάση , η οποία υποκαθιστά τον «ανταγωνισμό» (τον αγώνα όλων σε βάρος όλων των άλλων) με «συνεργασία», «σεβασμό», «ισότητα στην πολυμορφία».
Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί είναι προϊόντα όχι μόνο ενός ακραίου νεοφιλελευθερισμού αλλά και της αυταρχικής ιδέας της ομοιομορφίας που διασφαλίζει η αγορά. Η πραγματικότητα αντιφάσκει με αυτή τη νοσηρή προοπτική. Το αποτέλεσμα αυτής της αντίφασης μέσα στις δυτικές ελίτ, ιδίως εκείνες στην Ευρώπη, είναι μια μιλιταριστική υστερία, μισαλλόδοξη και όλο και πιο επιθετική. Το ΝΑΤΟ έγινε επίκεντρο της ανάπτυξης και αναπαραγωγής αυτής της υστερίας. Η έξοδος από το ΝΑΤΟ αποτελεί απαραίτητο πρώτο βήμα για να στραφεί η Ευρώπη προς έναν σοβαρό συλλογικό προβληματισμό σχετικά με την εθνική κυριαρχία ως εργαλείο για την προστασία των λαών από την παγκοσμιοποιημένη συμμαχία.
Από εδώ και πέρα, η ιδέα ενός «ευρωπαϊκού στρατού», που να αντικαθιστά το ΝΑΤΟ, κερδίζει έδαφος. Θα έπρεπε αυτό το επιχείρημα να προβληθεί ως εναλλακτική λύση. Παρ’όλα αυτά απαιτεί μια ταυτόχρονη αναθεώρηση των σημερινών εννοιών της συλλογικής ασφάλειας και μια αλλαγή της έννοιας του «εχθρού». Ο ευρωπαϊκός στρατός δεν μπορεί να είναι διπλότυπο του ΝΑΤΟ, γιατί αυτό θα σήμαινε μόνο τερατώδη αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, οι οποίες είναι ήδη υπερβολικές. Υπάρχει και το ζήτημα ότι ο επιλεγμένος “εχθρός” – (η Ρωσία σήμερα; η Κίνα θα είναι ο επόμενος) δεν είναι εχθρός. Τέλος, η παγκόσμια κρίση απαιτεί να καταλάβουμε ότι ο αυριανός κόσμος θα κλονιστεί από πολλές απειλές, όχι στενά στρατιωτικές στη φύση τους. Έτσι ο ευρωπαϊκός στρατός θα πρέπει να διαμορφωθεί όχι μόνο για να εκπληρώσει τα καθήκοντα της στρατιωτικής ασφάλειας, αλλά, πρώτα απ ‘όλα, να προστατεύσει τον ευρωπαϊκό πληθυσμό από διάφορες απειλές, που έχουν ήδη επανειλημμένα προβλεφθεί.
Η επιπόλαια σχεδιασμένη διεύρυνση της Ένωσης κατά τη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας του αιώνα, υποβοηθούμενη από τις θανατηφόρες αυταπάτες των νέων μελών, έχει συγκολλήσει δύο Ευρώπες, διαφορετιών ιδεών και αρχών. Σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι μόνο διαφορετικές αλλά κάθετα αντίθετες. Η σημερινή Ευρώπη δημιουργήθηκε με στόχο να ξεπεραστούν αυτές τις διαιρέσεις, οι οποίες κορυφώθηκαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία άνοιξαν καινούργια σελίδα με το παράδειγμα συμφιλίωσης που έδωσαν. Το παράδειγμα προτάθηκε ως σχέδιο μακροπρόθεσμο ενάντια στον Ναζισμό. Τα νέα κράτη μέλη όμως δεν επιθυμούν τέτοιου είδους συμφιλίωση. Έχουν αναγκαστεί να ενταχθούν, πρώτον, στο ΝΑΤΟ και στη συνέχεια σε μια Ενώση που τις αρχές της δεν τις συμμμερίζονται. Έχουν κουβαλήσει μαζί τους ένα σωρό αντι-ρωσικού ρεβανχισμού και το πνεύμα του ψυχρού πολέμου. Τους λείπει κάθε σχέση με τον αγώνα ενάντια στον ναζισμό. Πολλές φορές συμπαθούν ανοιχτά την πολιτική των Ναζί. Ήδη από την αρχή εμφανίστηκε μια ισχυρή αντίθεση στις ιδέες τις μεταπολεμικής συμφιλίωσης, ακόμα τις πιο ρεαλιστικές και ειρηνικές. Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ακούμε έντονα παράπονα σε συνδυασμό με μια επίμονη απαίτηση για αύξηση των εθνικών στρατιωτικών προϋπολογισμών έως και 2% του ΑΕΠ. Αυτό χρειάζεται – λένε – για να προστατευθεί η Δύση από έναν εχθρό, ο οποίος είναι, ουσιαστικά, οι υπόλοιποι έξι δισεκατομμύρια άνθρωποι που αποτελούν τον πληθυσμό της γης. Η μόνη λογική αντίδραση είναι να απόρρηφθεί αυτή η τρέλα.
Χρειάζεται μια νέα Ευρώπη, η οποία να διορθώνει τα σοβαρά λάθη που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της ανάπτυξής της Ένωσης μέχρι σήμερα. Δεν υπάρχουν μόνο λάθη, αλλά και εσκεμμένες προσπάθειες να παρεμποδιστεί η θεμελιώδης ιδέα της οικοδόμησης μιας δημοκρατικής, αντιφασιστικής, κυρίαρχης Ευρώπης. Ήρθε η ώρα ν’αλλάξουμε αυτή την κατάσταση και ν’ασπαστούμε για άλλη μια φορά τις αρχικές ιδέες. Χρειαζόμαστε μια Ευρώπη των λαών, μια Ευρώπη που να επιστρέφει στις ρίζες της δημοκρατίας της – τις εθνικές ρίζες. Δεν μπορούν να αντικατασταθούν αυτές οι ρίζες με υπερεθνικούς θεσμούς που στερούνται τόσο ταυτότητας όσο και ψυχής και πουβασίζονται στη γραφειοκρατία χωρίς δημοκρατική νομιποίηση. Αυτή η νομιμοποίηση μπορεί να στηριχθεί μόνο στη νομιμότητα των εθνικών δημοκρατιών. Χρειάζεται, οι νέοι υπερεθνικοί θεσμοί να εμπλουτίσουν αυτές τις ιστορικές ρίζες, όχι να τις αντικαταστήσουν ή να τους υπονομεύσουν. Χρειάζεται ένα νέο επίπεδο πραγματικής δημοκρατίας που δεν έχει ακόμα δημιουργηθεί. Αυτό είναι που οι θεσμοί δεν έχουν ούτε καταφέρει ούτε κατανοήσει. Συνεπώς, το Συμβούλιο, η Επιτροπή, το Κοινοβούλιο δεν εχουν νόμιμη ισχύ. Οι Συνθήκες του Μάαστριχτ, της Νίκαιας και της Λισαβόνας έχουν επιβληθεί από τα πάνω και προορίζονται να υπηρετήσουν την εξουσία, ακόμη και την κυριαρχία, των παγκόσμιων οικονομικών κύκλων. Το έκτρωμα της σημερινής Ευρώπης, χωρίς αρχές, χωρίς αλληλεγγύη, είναι ο καρπός του “ανταγωνισμού” και της αγοράς, που παρουσιάζονται ως αναμφισβήτητα, που τίθενται πάνω από τη βούληση και τα συναισθήματα των ανθρώπων.
Επομένως χρειάζεται μια νέα Ευρώπη. Δεν θα έχει τα ίδια γεωγραφικά σύνορα με τα σημερινά, αφού δεν είναι αυτονόητο ότι όλες οι χώρες και τα έθνη αυτής της Ευρώπης θα μοιράζονται τις αρχές της. Θα χρειαστεί μια Συντακτική Συνέλευση, εκλεγμένη από τους ενδιαφερόμενους λαούς, για να καθορίσει τους βασικούς θεσμούς. Αυτή η συνέλευση θα πρέπει να καταρτήσει ένα γνήσιο Σύνταγμα, το οποίο θα ξεπεράσει τους περιορισμούς μιας «διεθνούς συνθήκης» για να αποτελέσει τη βάση μιας σωστής Ένωσης. Ένα τέτοιο Σύνταγμα θα πρέπει να εγκριθεί όχι μόνο από τα εθνικά κοινοβούλια, αλλά και άμεσα από το λαό, μέσω δημοψηφίσματος.
Όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι αυτό που χρειάζεται σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ανθρωπότητα ξεπερνάει τα όρια διασπαρτών μέτρων διακυβέρνησης. Απαιτούνται σοβαρές μεταρρυθμίσεις σε σχέση με τους τρόπους λειτουργίας της κοιννωίας. Πρέπει να δημιουργηθούν νέες προτεραιότητες με πολύ υψηλότερη ηθική από την κυρίαρχη και ανεξέλεγκτη δύναμη της αγοράς. . Μια φιλοσοφία που βασίζεται στον ανταγωνισμό, καταπατώντας τη δημόσια ηθική, πρέπει να ενδώσει στην κοινωνική δικαιοσύνη και την ειρήνη.
• Giulietto Chiesa (Ιταλία), ευρωβουλευτής (2004-2009) · Πρόεδρος της πολιτικής ένωσης Alternativa
• Michel Collon (Βέλγιο), δημοσιογράφος, διευθυντής της ιστοσελίδας Investig’Action
• Javier Couso Permuy (Ισπανία), ευρωβουλευτής, Ομάδα Ενωμένη Αριστερά
• Ίνακι Ιραζαμπαλμπεϊτία (Χώρα των Βάσκων). Βουλευτής του ΕΚ (2013-2014), μέλος του διοικητικού συμβουλίου του πολιτικού κόμματος Aralar
• Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος (Ελλάδα), δημοσιογράφος, συγγραφέας, συντονιστής της Πρωτοβουλίας Δελφών, εκδότης της ιστοσελίδας Defend Democracy Press
• Kostadinka Kuneva (Ελλάδα), ευρωβουλευτής, Ομάδα Ενωμένης Αριστεράς
• Sergey Kurginyan (Ρωσία), Πρόεδρος του πολιτικού κινήματος ουσίας του χρόνου
• Άννα Μιράντα (Γαλικία), ευρωβουλευτής (2012-2013 και 2018-2019), ομάδα Πράσινοι / ΕΕΣ · Μέλος του διοικητικού συμβουλίου του πολιτικού κόμματος Bloque Nacionalista Galego
• Ghenadi Mitriuc (Μολδαβία), βουλευτής, ομάδα Σοσιαλιστικών Κόμματος
• Oleksandr Moroz (Ουκρανία), πρόεδρος, πολιτικό κόμμα για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη
• Janusz Niedzwiecki (Πολωνία), μέλος του συμβουλίου του πολιτικού κόμματος Zmiana
• Ρίμπος Πσσόφ (Ρωσία), Ινστιτούτο Κοινωνικοοικονομικών και Πολιτικών Μελετών
• Roberto Quaglia (Ιταλία), συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας, πολιτική ένωση Alternativa
• Ο Dimitri Rempel (Γερμανία), Πρόεδρος του πολιτικού κόμματος Einheit
• Piero San Giorgio (Ελβετία), συγγραφέας, μέλος της ένωσης Alternativa
• Bogdat Tirdea (Μολδαβία), βουλευτής, ομάδα Σοσιαλιστικών Κόμματος
• Vasyl Tsushko (Ουκρανία), αντιπρόεδρος, πολιτικό κόμμα για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη
• Hannes Wilhelm-Kell (Γερμανία), πρόεδρος, πολιτικό κόμμα Luzyska Alianca
• Ζαχάρ Ζαχαρίεφ (Βουλγαρία), μέλος Εθνικού Συμβουλίου του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Πρόεδρος του Ιδρύματος Slavyani
• Tatjana Ždanoka (Λετονία), ευρωβουλευτής, Ομάδα Verts / EFA, συμπρόεδρος του πολιτικού κόμματος της ρωσικής Ένωσης της Λεττονίας
Aegina, November 2017
Mikael welcome back to Aegina. You haven’t been here for nine years, since the Capodistrias-Spinelli-Europe seminar in November 2008. Isn’t that right?
That is right.
You and I are both members of the pan-European citizens’ movement DiEM25. This week DiEM25 voted to stand in elections throughout Europe. Do you have any comment on that?
Well actually I hope it will succeed as a pan-European movement. I don’t see how it can have a great success the first time it stands in elections but maybe it can make DiEM25 better known because for instance in Finland it is quite unknown I would say.
But it was also decided that DiEM25 members don’t have to become involved in electoral campaigning if they don’t wish to. And it was decided to establish more thematic collectives. Four of us have already formed a nuclear disarmament thematic collective – you are a member of course – and we have submitted a draft platform to DiEM25’s co-ordinating collective. Are you happy with the content of our draft anti-nuclear-weapons platform?
Oh yes. I am quite happy with that, and with the process we had discussing directly before we submitted it. Actually we have only tried to submit it because it has not been in any way formally noted by the councils of DiEM25. I would like to make a short comment on this electioneering first. I am still only an associate member myself of DiEM25, and that is precisely because I felt that DiEM25 has not presented a more comprehensive political view, especially on the place of Europe internationally, in the world. And for me if we speak about democratizing Europe and we hope that the European Union will become a positive factor in the world. The essential thing for me is to denuclearize entirely.
Right, well we’re going to get onto that. That’s what I wanted to talk about now. There are two elements in our platform that we might like to emphasize. The first was included at your initiative and it is a quote from Altiero Spinelli, one of the key architects of the European Union. “The United States must be prepared to disengage itself militarily and to accept the denuclearisation of Europe.” That’s what you said, and this has been included. Any comment, or shall we go on.
Well, that is something that really needs comment, but that is something which has been, I would say, forgotten, or rather made into some kind of a taboo. I’ve never heard the present leaders of the European Union make this quote. It’s really a quote from another epoch.
The other element in our Draft Platform is the final clause of the Saintes Appeal: “Europe must become a totally nuclear-free zone, so as to contribute to total denuclearization of the planet, without waiting for similar action by other countries or continents.” Now you and I both attended the disarmament rally organized by ACDN, Action des Citoyens pour le Désarmement Nucléaire in May 2008 in the French town of Saintes, and we worked together to have that clause included in the Saintes Appeal. A requirement for independent European Nuclear Disarmament. Do you think that this requirement is relevant now, as it was in 2008?
It certainly is as relevant. Maybe I myself look at it from a little bit different viewpoint because one must recognize that this concept of denuclearization is an extremely complicated process. It is not only a political process. It is even a technical process, which is complicated because of the huge amounts of fissiles and wastes from the nuclear power stations and so forth. To think that Europe will become denuclearized also in the sense of sealing nuclear plants, that will take a long time but certainly I think that the European Union should go in for – we can’t call it unilateral nuclear disarmament…
Independent.
Independent, without waiting for global agreement, like the Nuclear Non-Prolferation Treaty.
Right, we’re going to talk about that now. What do you think our chances are of having this platform, with these demands in it, accepted by the co-ordinating collectives of DiEM25? What do you think our chances are?
Well, right now at this moment it is autumn. I’m a little bit pessimistic because the reaction to our proposal has been so slow, or even non-existent.
They have been concerned with the electoral opening at the moment.
That does not make me very quiet. Obviously because on the other hand we can say that in the general debate nuclear weapons are sort of….. the threat of nuclear war has to some extent again become effectualized.
Would you agree that the Nuclear Weapons Non Proliferation Treaty has failed and that this makes it more necessary that there should be a European initiative for independent nuclear disarmament? Not waiting for movement from the other nuclear weapons states?
Yes, certainly. But although the Nuclear Non-Proliferation Treaty has failed, I wouldn’t say that one should just put it in the dustbin. The diplomacy, the efforts of the governments towards nuclear disarmament must go on and the Nuclear Non-Proliferation Treaty also.
Let’s say a few words about the current deadlock over North Korea and its nuclear weapons. In September the French President – and maybe you can show this to the camera. See this. Show it. – In September the French President Emmanuel Macron called upon the United Nations to react quickly to North Korea’s expansion of its nuclear weapons programme. He also said that the European Union must make a clear and united response.
Now there was a reply to this from the North Korean official Ri Tok Son, who said: “It is ridiculous to claim that the nuclear weapons of the Democratic Peoples’ Republic of Korea, which are a deterrent against blackmail and threats from the United States, could target Europe. If nuclear weapons are so bad, France should be the first to abandon its nuclear weapons, because it is not under threat from the nuclear weapons of any state.
Do you think it would be possible for the French President to say anything convincing in response to this challenge from the North Korean official?
That’s a thing I haven’t given much thought to, so I have no comment ready. I think however that France, as other governments, should also have diplomatic efforts and dialogue with North Korea, however strange the policies of the North Korean state might seem.
There are historical precedents for bilateral nuclear disarmament agreements, for example between Brazil and Argentina in 1991. Do you think that European citizens should try to persuade France to sign such a bilateral agreement with North Korea? This could be a step towards resolving the present deadlock, couldn’t it? Particularly if North Korea is attached to its nuclear weapons primarily for reasons of prestige, not because it really needs a so-called nuclear deterrent. That is something that was implied a few months back by President Trump’s former advisor Steve Bannon, who said that North Korea could destroy Seoul in half an hour with conventional weapons.
The later part of your question I didn’t quite get but I would say that I am not at all opposed to the idea that France would sign a separate agreement on non-aggression – a nuclear non-aggression agreement – with North Korea. I am not opposed to that idea. I am opposed to the idea that the European states should be subordinated to American nuclear doctrines.
A number of key figures in today’s climate change debate, particularly people making proposals for geoengineering as a response to climate change, people such as David Keith, Alan Robock, Ken Caldeira, have a pre-history of involvement with nuclear weapons laboratories. Has it ever occurred to you what great similarities there are between the logic of the Nuclear Weapons Non-proliferation Treaty and the logic of the United Nations Convention on Climate Change? In both cases there is an assertion of inequality. For the Nuclear-Weapons Non-Proliferation Treaty the inequality is between the states possessing nuclear weapons and the states not possessing nuclear weapons. For the United Nations Convention on Climate Change the inequality is between the Industrialized countries that are said to have been mainly responsible for global warming or climate change and the developing countries that are suffering, or will suffer, the worst effects from climate change. In both cases the United Nations takes upon itself the mission of defending the weaker parties, in the interests of promoting nuclear disarmament in the first case, and in the interests of promoting what is called climate justice in the second case.
Do you think that it is realistic to hope that the United Nations can achieve either nuclear disarmament, or climate justice, through international negotiations?
The first part of your question that compares the Nuclear Weapons Non-Proliferation Treaty and agreements on climate change – it has not occurred to me to compare them in this way so I have no ready thoughts about that. The second part of your question, which is a really key problem, I think, of the future of mankind. It is generally believed, I think, or at least it is generally said, and held, that the only road is a global agreement between governments. I don’t think so. I think the road is that somebody starts and it is, of course it is extremely complicated because all dimensions of human existence are involved, including the military one, and one should see that to start, to begin, with nuclear disarmament, also signifies implementing, thinking out, a different military strategy, and I think Europe – I think this is something that will happen regionally and Europe could be, or should be, certainly because of its role in world history, taking that initiative, being the first to break with nuclear armaments, to show a way out from that, and not in an aggressive way. I’m also convinced that if France, Germany, Britain, would start with this, or even if a smaller state would get this process running, they would succeed. And the UN agreement on a prohibition on nuclear weapons, which has now been adopted – last July – was started by small states, including Austria and Sweden in Europe.
The economist Jeffrey Sachs was present at the United Nations when President Trump made his first speech there, which was filled with threats against North Korea. Jeffrey Sachs declared himself to be appalled at the behaviour of President Trump, particularly because of the United States inclination towards starting wars. He says that this inclination towards war is something that can be controlled only from the top, and this makes it terrible when at the top you have a person who talks and acts the way that Donald Trump does. Do you think that Jeffrey Sachs is right when he says that the drive towards war and violence and destruction is something that can be controlled only from the top, and if he is, what is the point of having citizens’ campaigns against nuclear weapons, or against environmental destruction or whatever?
Well, you could have left out the last part of your question because that sort of begs the question. I don’t agree with Jeffrey Sachs’ point. I don’t think that the leaders of the governments and states are in control. I don’t think that the processes which lead to wars, especially big conflicts, wars in the traditional sense, like the Napoleonic wars or the First and Second World War…. Of course, there are people who start them, and want them. But to believe that we are in control in that sense of the processes is a mistake.
This hotel that we are in at the moment was the place where at the beginning of this year Yanis Varoufakis spoke to the citizens of Aegina to tell them about DiEM25 and its proposals for Europe. We have made some proposals now to DiEM25 on the subject of nuclear disarmament, and in particular a proposal to be addressed to Mr. Varoufakis’ friend Emmanuel Macron. A proposal for independent European nuclear disarmament, starting from France. Is this a reasonable proposal, and can we hope that it will be accepted or have we already talked about that?
We have talked about that, of course, because we have made the proposal. Of course we think that it is reasonable. I think that many people believe, like us, that it is reasonable. A quite different matter is whether even DiEM25 will manage to adopt a clear policy or see the future in this perspective. Even in our discussions we found immediately the group of people, which is very big, that believe in nuclear deterrence and believe that the nuclear weapons have saved the world from the big traditional conflicts between governments. So that’s a huge obstacle. We have discussed this very much also.
Well let’s see now if we can have some commentary from Jean-Marie Matagne from ACDN, Action des Citoyens pour le Désarmement Nucléaire in Saintes in France. We’ll send him what we said and see what he has to say in response.
Thank you very much Mikail and I hope you enjoy the rest of your stay in Greece.
Thank you.
(The interview was taken by Wayne Hall)
It is a fantastic compliment for Yanis to receive this accolade from Catherine Austin Fitts. He has received similar compliments from the Saker. If only the admiration were reciprocated. YV may well not know who Catherine Austin Fitts is and how important these words of praise for him are for boosting his credibility in circles where it is not so great, to say the least. She is part of the right-wing that is ahead of the left in many respects. The part of the right that would be capable of the “historic compromise” on the terms of the Left that the Eurocommunists failed to achieve
Wayne Hall
“The danger is not that we shall aim too high and miss; the real danger is that we train our eyes on the floor and end up there.” ~Yanis Varoufakis
By Catherine Austin Fitts
I often say, “he who archives, writes history.”
Greek finance minister Yanis Varoufakis kept impeccable records of Greek efforts to negotiate with European bank creditors, the IMF and ECB in 2015. (Proof that freedom fighters can use smart phones to record, not just the NSA) His good faith and technical competency in seeking a win-win negotiation creates a powerful baseline that proves the European Union’s austerity policy is war by financial means.
Varoufakis assumed that the EU would seek a solution that made it possible for the creditors to be paid from a healthy Greek economy. He learned instead what it is like to face a financial coup d’etat.
Debt is a weapon. Once debt is fraudulently induced in large amounts, engineered with the help of a compliant elite earning “fees for our friends,” it transfers control to a handful of large banks. Then multinational corporations and private investors can strip the country and pick up assets and acquire market share at prices significantly below market. Policies can be implemented that lower life expectancy and weaken the health and intellectual capacity of a population. In a weakened state, they will submit to the loss of national and individual sovereignty and accept high-tech feudalism.
This is a vulture dance hidden behind banks and bureaucracies that lie, obfuscate with complex process and give long speeches. Taxpayer money is merely free capital used to strip a country as economic control is transferred to private and corporate investors at windfall prices.
From 1955 to 1995, Fortune 500 revenues grew at approximately the same rate as the GNP. Subsequent to 1995, after the inclusion of the technology companies in the index and the creation of the World Trade Organization, Fortune 500 revenues grew at more than double the rate of the underlying economy.
Varoufakis documents what that centralizing corporate tornado looks like when it hits on the ground. It looks like statecraft fronting for criminal enterprise – because that’s what it is. It is a planetary coup d’etat by financial means. It is the privatization of government by the “just do it method.” The price of centralizing the economy is destroying economies until and unless the revenue and income flow through the invaders financial statements.
The Guardian called Adults in the Room “One of the greatest political memoirs of all time.” Varoufakis makes a compelling case that people who are committed to a human culture and democracy must unite throughout Europe to stop this economic lawlessness. If he succeeds in doing so, the Guardian will be proved right.
If you read one book on current events this year, it should be Adults in the Room.