Ο αστροφυσικός Μάνος Δανέζης σε κάποια ομιλία του, αναφερόμενος στο ευδιάθετο κλίμα που επικρατεί κατά τις δαφνοστεφανώσεις μπροστά στους ανδριάντες των ηρώων στις εθνικές επετείους, είπε : Στεκόμαστε χαρούμενοι, επειδή δεν είμαστε εμείς στην θέση τους. Ποιος αλήθεια θα ήθελε να βρίσκεται, αυτός ή το παιδί του στην θέση του Κολοκοτρώνη, της Μπουμπουλίνας, ή του Καποδίστρια; Ποιος θα ήθελε να γίνει ανδριάντας;

Αυτό ακριβώς, το άνυδρο χαζοχαρούμενο κι ερημικό κλίμα, το κενό φαροδότησης αναπαράγει και η επιτροπή της Αίγινας για τα 200 χρόνια επανάστασης. Με προσέγγιση από τον κόσμο των πωλήσεων και της ψυχιατρικής, ο Καποδίστριας έγινε γυαλιστερό, ωσάν σε προθήκη μουσείου project (sic).

Η κυρίαρχα οικονομική και «πνευματική» ελίτ του νησιού, κάθε πολιτικής απόχρωσης και βαθμίδας, έχει αρπάξει σαν απρόσμενη σανίδα σωτηρίας το διαχρονικό κύρος του Κυβερνήτη. Σαν ετερόφωτοι αστέρες, δανείζονται λίγο φως για να το ρίξουν στην σκηνή του ετεροκαθορισμού τους. Νιώθουν προσφορά προς το κοινωνικό σύνολο, κάνοντας κι αυτοί το έργο που τους αναλογεί στον κοινό σκοπό, που δεν είναι άλλος από την προβολή του νησιού.

Στην Αίγινα, όπου η μονοκαλλιέργεια του τουρισμού δείχνει ήδη τα δόντια της, τα πάντα μετατρέπονται σε λίπασμα για την ενίσχυση της. Όλα είναι event, που σκοπό έχουν να υπηρετήσουν το γενικό αφήγημα.

Τι απερισκεψία, στις τόσο κρίσιμες ημέρες που ζούμε να μένουμε στάσιμοι στα φωτογραφικά ενσταντανέ μιας εποχής που καθόρισε την πορεία μας, μέχρι σήμερα! Είναι θλιβερό, αντί να ανακαλούμαι την ιστορία για να μας καθοδηγήσει, αντί να ψάχνουμε τα υλικά που συγκρότησαν τον Καποδίστρια, μείναμε στο : ήταν ένας καλός άνθρωπος, πιστός χριστιανός που αγαπούσε την παιδεία και είχε οράματα. Και κυρίως, όλα αυτά τα έκανε στην Αίγινα, την πρώτη πρωτεύουσα του «Ελληνικού» κράτους. Τι, δεν μας πιστεύετε; Να η προβλήτα που πάτησε το πόδι του, να ο «θρόνος» του στην εκκλησία, να το ορφανοτροφείο, να κι εδώ σε τούτο το ρημάδι, ήταν το σχολείο με την αλληλοδιδακτική μέθοδο. Εδώ λοιπόν έγιναν όλα κι εδώ επίσης ρήμαξαν όλα, εκτός του κτήριου της εκκλησίας.

Τι χρησιμότητα έχει η πληροφορία, πως εδώ ήταν το ορφανοτροφείο εάν δεν αναζητήσουμε την διαδρομή που το μετέτρεψε σε φυλακές και το νησί σε τόπο εκτελέσεων; Πώς δηλαδή, φτάσαμε από το φως στο σκοτάδι; Πως μπορούμε να προτάσσουμε το «καλός χριστιανός» και κρύβουμε την απίστευτη πίεση της εκκλησίας προς τον Κυβερνήτη, για επιστροφή των ραγιάδων στην αγκαλιά του Σουλτάνου; (επιστολές πατριάρχη Αγαθάγγελου. Μια έμπνευση που ξαναήρθε ζωντανή στο προσκήνιο, με την ομοσπονδιοποίηση Ελλάδας Τουρκίας από τον Παπαδόπουλο του Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών). Γιατί να μιλάμε για την αγάπη του Κυβερνήτη προς τα γράμματα, αφού αρκούμαστε στην εκπαιδευτική μιζέρια; Γιατί να χασκογελάμε κάτω από τα μούσια μας, κάνοντας αναφορά στο περιστατικό με την πατάτα, όταν κρύβουμε ποια κατάσταση και ποιοι οδήγησαν τον Κυβερνήτη σε μια τέτοια πράξη; Γιατί λοιπόν, τα έργα ενός τόσο σημαντικού ανθρώπου γκρεμίζονται μονομιάς μετά την δολοφονία του; Ποιος μπορεί να περηφανεύεται με αυτή την κατάντια;

Ποιος άραγε δαπανά σήμερα μυαλό και ουσία, προκειμένου να γίνει Μήτιος Οδυσσέας, να βρει τον τρόπο που θα ξανακάνει τα οράματα του Καποδίστρια ζωντανά και επίκαιρα; Ποιος θέλει να τα βάλει με τους εχθρούς του; Ποιος θα τους καταγγείλει, έστω για την ιστορική αλήθεια και μόνο; Ποιος θέλει να αφιερώσει την ύπαρξη του στην ιδέα του πολιτισμού; Πως αλήθεια, η εκπαιδευτική κοινότητα του νησιού τιμά πρακτικά την προσφορά του Καποδίστρια στα γράμματα; Πως αλήθεια οι Δημοτικοί άρχοντες του τόπου, αντιλαμβάνονται την λειτουργία του θεσμού που υπηρετούν, μέσα από τις διδαχές και τα οράματα του Κυβερνήτη; Είναι πολλά τα «πως αλήθεια» και ξέρουμε, πως απαντήσεις μπορούν να δώσουν μόνο οι αποδεδειγμένα ορκισμένοι Καρμπονάροι, όπως ήταν ο Καποδίστριας.

Ποιος θα κάνει τον Καποδίστρια κτήμα της κοινωνίας; Ποιος θέλει να γίνει ανδριάντας συμπολίτες;

Ο Ναός της Αφαίας όπως μαθαίνουμε, θα δώσει ξανά το φως του σ’ έναν έλληνα διάσημο μουσικοσυνθέτη, που τ’ όνομά του κρατιέται εφτασφράγιστο μυστικό για λόγους kinder έκπληξη.

ΥΓ. Αν πραγματικά οι πρωτιές σας ενδιαφέρουν και σας κεντρίζουν το ενδιαφέρον τόσο πολύ (πρώτη πρωτεύουσα) να σας πληροφορήσουμε, πως ο τόπος που τόσο απλόχερα μας φιλοξενεί, βαστά πρωτιά από την αρχαιότητα, από τα χρόνια που στην Αίγινα βασίλευε ο δίκαιος Αιακός, τότε που ανέβηκε στην κορυφή του Ελλάνιου όρους και τέλεσε σπονδή στον ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΑ, τότε που τέθηκαν οι συντεταγμένες αυτού που αποκαλούμε Ελληνικό Έθνος.

http://main.cse–initiative.eu/?p=856