του Ian Baldwin (Vermont Independent)
Η βασική κατάσταση εδώ είναι οι δύο Αμερικές. ΔύοΤΑΞΕΙΣ (ναι, τάξεις). Από τη μία πλευρά, οι επαγγελματίες μεταπτυχιακοί και απόφοιτοι κολεγίων που απαρτίζουν την τάξη προγραμματιστών λογισμικού και ψηφιακής μηχανικής, η τάξη των μέσων ενημέρωσης (όλων αυτών, σε κάθε στρώμα και σε κάθε τομέα αυτών), η κυβερνητική γραφειοκρατική και νομοθετική τάξη, η δικηγορική και η ιατρική τάξη, η διοικητική τάξη, η τάξη των καθηγητών πανεπιστημίου, εν συντομία όλος ο κόσμος που είναι΄΄μια χαρά, ευχαριστώ΄΄, οπλισμένοι με τους φορητούς υπολογιστές τους, κατά τη διάρκεια μιας πολιτικά καθορισμένης «Απαγόρευσης Κυκλοφορίας».
Από την άλλη πλευρά του Μεγάλου Αμερικάνικου Διχασμού είναι ο κόσμος που ασχολείται με τη γεωργία, τη χειρωνακτική εργασία (οικοδομικές κατασκευές κ.λπ.), τις υπηρεσίες, τα κομμωτήρια, τις μεταφορές, την επισκευή ηλεκτρικών και υδραυλικών, το λιανεμπόριο είτε ως ιδιοκτήτες-επιχειρηματίες είτε ως υπάλληλοι, ιδιοκτήτες βενζινοπώλες και μηχανικοί, οι μπακάληδες και ιδιοκτήτες καφετέριων, κόσμος που εξαρτάται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, από ζωντανούς – όχι εικονικούς – εισερχόμενους πελάτες, κλπ. Περιλαμβάνονται σε αυτήν την τάξη οι χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι των «νικητών» της κρίσης της Κοροναϊκής Απαγόρευσης Κυκλοφορίας, όλοι οι άνθρωποι που εργάζονται σε χαμηλού επιπέδου λειτουργικές εργασίες στις Walmart, Amazon και άλλες γιγαντιαίες επιχειρήσεις λιανικής που επωφελούνται άμεσα από την Απαγόρευση Κυκλοφορίας.
Το μίσος που πλανάται πάνω από τα κεφάλια αυτών των δύο στρατοπέδων, το οποίο, όμοια με τον ηλεκτρισμό, βασίζεται στην πολικότητα, αυτό το μίσος είναι βαθύ και εκτός ελέγχου. Η μπαταρία του ανήκει στις επαγγελματικές τάξεις. Ποια τάξη προσλαμβάνει επαγγελματίες αναρχικούς ή μισθοφόρους για να φουντώσει τις φλόγες της άλλης είναι ένα θέμα για έρευνα. Αλλά ένας άνθρωπος σαν τον Σόρος είναι πολύ καλός σε αυτή τη βρώμικη δουλειά.
Όπως και να έχει. Το φάντασμα του ολοκληρωτισμού, ωστόσο, βρίσκεται στις μορφωμένες τάξεις – μια ακριβής αντιστροφή του 1917. Οι «μορφωμένοι» αποτελούν φυσικά το «φιλελεύθερο» και τώρα φιλελεύθερο ολοκληρωτικό Δημοκρατικό Κόμμα, και πιο συγκεκριμένα, την άσχημη ηγεσία του, το DNC. Είναι αστικοί και δήθεν ευγενείς. Για την ακρίβεια είναι κοσμοπολίτες: πιστεύουν ακράδαντα ότι “ο κόσμος είναι το στρείδι τους”. Επικοινωνούν με τους ακριβείς ομόλογούς τους στη Λατινική Αμερική, την Αφρική, τη Μέση Ανατολή, την Κεντρική, τη Νότια και την Ανατολική Ασία πολύ πιο εύκολα και πιο φυσικά από ό, τι στους καταπιεσμένους της δικής τους χώρας.
Το κύριο σημείο είναι ότι τα προνόμια έχουν επεκταθεί για πολλές δεκαετίες για να συμπεριλάβουν τους περισσότερους ανθρώπους που περιγράφουν τον εαυτό τους ως μορφωμένο, ειδικά επαγγελματικά μορφωμένο, οι οποίοι στη συνέχεια απασχολούνται με φορητούς υπολογιστές σε μια μεγάλη ποικιλία «επαγγελμάτων». Αλλά από μόνο του αυτό δεν εξηγεί το βάθος του μίσους που αυτοί οι άνθρωποι έφτασαν αναπόφευκτα να νιώσουν για όλους εκείνους που ζουν στην άλλη πλευρά της ηλιόλουστης πλευράς του δρόμου τους. Η Χίλαρι τους ονόμασε: οι αξιοθρήνητοι.
Οι μορφωμένες επαγγελματικές τάξεις εργάζονται για – παίρνουν τα χρήματά τους από – συγκεκριμένα βαθιά, δομικά ταξικά συμφέροντα. Για λόγους συντομογραφίας, από τους Fortune 500. Λοιπόν, οι Fortune 500 δεν είναι νέες οντότητες. Κάποιοι υπήρχαν όταν ο Μαρξ έγραψε το Κεφάλαιο. Τότε ήταν, και πάντα ήταν, οπαδοί της παγκοσμιοποίησης. Μετά από 150+ χρόνια παγκόσμιας ανάπτυξης θέλουν να θάψουν το έθνος κράτος και το «διεθνές» σύστημα εθνικού κράτους. Και τώρα έχουν μια μεγάλη εκλογική περιφέρεια: όλους τους μη αξιοθρήνητους του κόσμου.
Ο λόγος που αυτή, η ηγετική τάξη της παγκοσμοιοποίησης, θέλει απελπισμένα (για να το θέσω ήπια) να απαλλαγούν από τον Τραμπ, το αργότερο μέχρι τον Ιανουάριο του 2021(?), είναι ότι ο Τραμπ έβαλε φρένο στο σχέδιό τους για την παγκόσμια διακυβέρνηση. Αυτός τώρα είναι ένας αγώνας μέχρι θανάτου.